Indrukken tocht 2007
We zijn op 14 mei vertrokken vanuit Huize Vroenhof in Houthem. Dit vertrek, en de organisatie erom heen, was voor ons een grandioze happening. Dat mensen dat voor ons organiseerden, waaraan hadden we dat verdient. Met een woord ongelooflijk. “Het was dan ook bijna te mooi om waar te zijn”. Hier hebben we het onderweg wel vaker over gehad. Op het vertrek na, hadden we nagenoeg alles zelf geregeld, waarbij we niets aan het toeval overgelaten hebben. Ook onderweg hebben we veiligheid en voorzichtigheid continu betracht. De vele heuveltjes beklommen met beleid en ook de afdalingen met de rem erop zodat een gepaste snelheid kon worden aangenomen.
De weergoden waren ons niet altijd even goed gezind, we hebben een traktatie gehad van alle beschikbare weertypes. Op de dagen dat het weer minder was moet je ook gewoon verder, wind en regen zul moeten trotseren. Je kunt dus niet wachten tot de humeur van het weer zonnig gestemd is. Je moet verder, hebt maar bepaalde tijd voor realisatie van deze tocht. Het is een kwestie van doorgaan en je niet laten ontmoedigen.
Het noorden van Frankrijk was visueel een armoedige streek waar je niet veel mensen tegenkwam en waar de meeste horecazaken “A Vendre” (te koop) of “A Louer” (te huur) stonden. Ook de bevolkingsdichtheid in dit gebied is totaal anders dan wij gewend zijn. Het was dat we met z’n tweeën waren anders was het soms toch wel eenzaam geweest. De mogelijkheden voor het nuttigen van een kopje koffie waren ook niet echt talrijk. Het merendeel van de huizen langs de route waren toe aan groot onderhoud. De tuinen bij en rondom de huizen was een allegaar van oude spullen die bewaard moesten worden of misschien verzameld waren. De inrichting van de tuinen op zich was te vergelijken met de jaren zestig bij ons. IJzeren poortje met mooie haag, grasveldje en natuurlijk een of meer kabouters. De mensen die er woonden zag je nagenoeg niet. Het leek uitgestorven, of er niemand woonde. En als je dan wel eens iemand zag dan keek men schuchter om zich heen was ook zo weer gezien. Op zich is dit al een belevenis. De openheid en tevens de beperkte ruimte van onze leefomgeving staat in schril contrast met ruimte en geslotenheid van deze omgeving.
Het bereiken van ons eerste doel: Vezelay was een apart gevoel. Iets waar je bijna twee jaar naar toe geleefd hebt begint langzaam realiteit en tastbaar te worden. Je beseft ook tegelijkertijd dat je een omgeving binnen treed die een enorme geschiedenis heeft in de reis naar Santiago de Compostella. Je bent eigenlijk maar een nietig deel van de voorgangers en de mensen die hier nog ooit komen. Op het gebied van geschiedenis, die je zelf al bent als je er geweest bent, geeft het je een klein gevoel maar het bereiken van deze eerste mijlpaal was wel speciaal gevoel. Na een bezichtiging van de kathedraal en een lekkere lunch ging de tocht weer verder. Het volgende richtpunt was Nevers.